Helemaal verras was ik toen ik op 23 juni via FB een berichtje van je kreeg. Die avond hebben we elkaar gezien en gesproken. Ik kon niet van je afblijven, me bedwingen. Goh wat was je heerlijk, als vanouds, het voelde zo vertrouwd.
De 2e keer op 2 juli dat we elkaar weer zagen, had ik je nog zoveel willen vragen, zeggen. Echter de woorden kwamen niet over mijn lippen. Wederom vertrok je zonder te weten dat mijn hart je na al die jaren nog steeds toebehoort.
Die avond en de dagen daarna voelde ik me zo ziek en misselijk. Wat ik toen niet wist, maar wel voelde was dat “het afscheid nemen van jou” langzaam in gang was gezet. De laatste keer dat ik je zag vroeg ik je wat je met deze relatie wilde. Je zei dat je tijd voor me zou maken. Maar die tijd kwam nooit. Je miste me niet zoals ik jou mis. Het voelde alsof ik voor de 2e keer door jou in de steek was gelaten. Een gevoel van dejavu. En plots zag ik de periode van 86-87 voorbij gaan.
Op 14 september stortte mijn wereld in: ik was je voorgoed kwijt. Had ik maar de moed gehad je te vertellen wat voor impact verliefd zijn op jou op mijn persoon heeft gehad. Waarom ik de verbinding niet durf te maken, waarom ik me niet in je durf te verliezen. Het voelt als sterven en dat gebeurde ook. Ergens diep van binnen is iets gestorven. De weken daarna heb ik innerlijk echt afscheid genomen. Het geeft me rust. Vergeten zal ik je nooit. Ik heb meer van je gehouden dan ooit de bedoeling was. Ik koester de herinneringen, maar geen ander zal ooit de plek invullen die je hebt achtergelaten.
Den Haag, zondag 22 september 2013