21 december 1987 – 7 mei 2015: 27 jaar Nederland. Wie heeft ooit kunnen bedenken dat een simpele keuze zo een aardverschuiving teweeg zou brengen in niet alleen mijn leven maar ook in die van anderen. Ik ga op reis en neem mijn zus en broertje op sleeptouw. Wat heeft het mij gebracht? In den beginne was er de hereniging met mijn huge family. Het was pittig. Wennen aan een andere cultuur, beetje gesloten, niet zomaar langs komen maar effe bellen en afspreken. Spontaniteit was ver te zoeken alsook het elkaar een helpende hand bieden. Vreugde en verdriet wisselden zich in een jaar tijd snel af. Te vaak afscheid nemen van dierbaren. Dit heeft ertoe geleid je niet te hechten aan geliefden omdat die toch vertrekken. En ben je ineens “alleen”, eenzaam omringd door de kou, kilte. Je stort je op het de wereld bewijzen dat je het alleen wel kunt. Het was telkens vallen en weer opstaan, maar het heeft me wel gemaakt tot die zelfstandige, onafhankelijke vrouw die niemand nodig heeft en haar leven in een cocoon leeft. Onderweg op reis krijg ik ook 2 prachtige kinderen die beetje de kou doen smelten. Maar elk jaar is wel wat vorst nodig om me te beschermen tegen de weerstand en infecties die de zonnestralen brengen. En dan plots laten je kinderen je via een hurricane met beide benen op aarde landen. Hoezo, langzaam neerdalen!? No way, maar okay van een vreemde hebben ze het niet. Dan vraag je je af voor wie doe je dit alles eigenlijk? Je ziet in dat al het materiële geen waarde heeft en het je niet de vreugde geeft die je zoekt. Dat besef was voor mij als een one-push button om de verbinding met mezelf, m’n kinderen, m’n dierbaren te zoeken. En die vond ik in de simpele, kleine dingen van het leven. En ik werd na 25 jaar weer mezelf en hoefde niet langer te vluchten in een wereld waar ik niet thuis hoorde. Ook nu maak ik een keuze met een impact voor anderen. Ik ga weer terug naar waar ik vandaan kom. En het voelt goed nu. Na een lange detour neem ik mee terug de onvergetelijke liefde van vooral mijn kinderen en mijn familie. Dank jullie wel voor de mooiste, “gekke” momenten in de afgelopen 3 weken, maar bovenal de afgelopen 2 jaren. Ik zal jullie onwijs missen, want effe bakkie doen, effe lunchen, shoppen, borrelen zal wat lastig gaan. Maar weet je het mooiste draag ik in mijn hart en heb ik dus altijd bij me: en dat is OUR LOVE!