De Toren

Stevig en vol zijn ze. Prachtig om te zien, maar jeeh wat doen ze zeer. Shoot, kan niet…! Of toch wel!? Het lijkt wel karma….déjà vu bijna. Zelfs de periode is vergelijkbaar, alleen 30 jaar later. Mijn toren stort in, tranen rollen over mijn wangen, ik proef de zoute smaak. Overdonderd en radeloos. Wat nu? Ik weet het niet.

Diep van binnen is altijd het gevoel gebleven van nog een laatste keer. Nog een keer het wonder voelen, maar dan wel vol overgave samen genieten. Dat zit er niet in. Ook dit begin maak ik alleen en in onzekerheid door. Welke weg sla ik in? Wat kies ik? Ik weet het niet.

Ik laat me gaan. Die zelfstandige vrouw is weer dat eenzame meisje. Snakkend naar die steunpilaar, dat vangnet als ze valt. Langzaam komt er een bepaalde rust over me. Komt tijd, komt raad denk ik. Maar voor nu, weet ik het echt even niet!

foto: Willemstraat 13, mijn fuwatertorenndament!

Comments are welcome!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.