Het is nu alweer 6 maanden, 8 dagen, 5 uren sinds je weg ging. En ik liet het gebeuren, want ik weet dat je het nodig hebt. De ruimte, de afstand, de leegte. Jij de maan, ik de zon. En op de momenten dat ik je het hardst nodig heb, laat je me steeds vertwijfeld alleen. Me terugwerpen op mezelf. Mezelf hervinden, terug naar mijn eigen ware kern. En ja, het is pittig. Ik mis je blik, je liefkozing, maar ik weet ook dat ik alleen in mijn eigen kracht moet komen. En ook al was je er wel geweest, eerlijk gezegd was er dan niet veel veranderd. En er moest iets veranderen. Want zoals het ging konden we niet verder door modderen. Er zaten te veel krassen op ons levenslied. Die ons hinderen tot volle glorie te komen. En omdat ik van je hou, maak ik die keuze. Maar ook omdat ik van mezelf hou. Misschien wel veel meer dan ik van jou. Doch wat er ook gebeurt ik ben er altijd voor je. In voor- en tegenspoed blijf ik van je houden. Ik stel echter wel grenzen aan hoe dichtbij jij mag komen. Want het is een kwestie van geven en nemen. De balans zoeken in alles wat we doen. Maar vooral terug naar de basis waar het ooit mee begon. Vertrouwen op elkaar.

Je pushte me steeds verder en verder, tot mijn kracht afnam en ik niet meer verder kon. En hoe moeilijk ook, ik moest op pad. Op zoek naar het antwoord op de vraag waar je me mee achterliet. Ik ging aan de slag, de grote schoonmaak, steeds weer boenen en poetsen. Tot ik niet meer kon en mijn hart een opdonder kreeg. Soms moet het hart eerst breken om de pijn eruit te laten voordat het licht kan binnendringen. Soms moet ik de pijn die een ander mij heeft aangedaan en de pijn die ik een ander heb aangedaan eerst voelen om diezelfde pijn te helen. En soms moet ik de vele scherven die er liggen, gewoon laten voor wat ze zijn. Niet willen om die scherven te proberen bij elkaar te lijmen en daarmee mezelf weer pijn doen. Ik kan het verleden toch niet meer herstellen. Jij die me hebt gebroken, gaat mij niet fixen. De les die je me leert wel. Vooruit kijken en iets nieuws creëren.

En langzaam komt het besef dat mijn boosheid, mijn verdriet, mijn pijn dezelfde dingen zijn waar ik ook mijn kracht aan ontleen. Dat alles in het leven bestaat uit tegenstellingen die elkaar aanvullen. En door deze zelfkritiek in mij te accepteren, herstel ik de balans in mezelf. Langzaamaan leer ik weer op eigen benen te staan, te vertrouwen op mezelf, terug naar weer één met mezelf. Door van mezelf te houden zoals ik ben met alle tegenstellingen, gaat de liefde weer stromen. En plots komt die knight in shining armour tevoorschijn. Die me weer laat stralen. Die mij de warmte laat voelen en mij mijn innerlijke schoonheid weer teruggeeft. Ik voel het zonlicht langs mijn gezicht strijken terwijl mijn lichaam zich ontspant en vult met warmte. En ook al weet ik elke dag opnieuw dat je komt en gaat, ik hou je voor eeuwig hier vast in mijn hart.