Afgelopen weekend las ik het verhaal van een kennis. Ze verloor haar 21-jarige zoon aan zelfdoding. Intens en ingrijpend voelde ik het verdriet van een moederhart. En het bracht mij terug naar jaren geleden, naar mijn eigen zoon. Dankbaarheid overvalt me dat hij zijn depressie wel te boven is gekomen. Dankbaar dat ondanks alle negatieve geluiden ik mijn moederhart heb gevolgd. Dankbaar dat ik niet meeging in het zwarte gat die hij voor zichzelf had gecreëerd.

Als psycholoog herken je de patronen, ken je de wegen, weet je ook dat uiteindelijk de persoon zich zelf ook moet willen helpen. Als ouder doe je er alles aan om je kind te helpen, om hem of haar gelukkig te zien. Je vraagt je af waarom, hoe kan dit. Het is makkelijk gezegd om hulp te zoeken. Depressie is echter iets wat niet te verklaren is, het kent geen waarom. Ook de vraag hoe kom ik eruit, hoe kom ik het te boven is voor velen een grijs gebied. Ook zij zelf weten niet waarom ze worden overvallen door bepaalde bange gedachten/emoties. Het antwoord zit daar ergens in het donkere sterrenhemel. Je kunt alleen maar hopen en bidden dat het uiteindelijk goed komt. Want opgesloten zitten en onder de medicijnen om je angsten te onderdrukken is ook geen leven.

Het leven heeft zijn rare kronkels en een ieder moet leren om dat pad met al zijn ups en downs zelf te bewandelen. Als ouder kunnen we onze kinderen begeleiden op dat pad, maar we kunnen het niet voor ze belopen. Hoe graag we dat ook zouden willen. En ja, blij als ze die helpende hand pakken. Maar als dat niet het geval is, hoe pijnlijk ook, betekent het loslaten.

En door dit tragisch voorval begrijp ik nu pas mijn zoon. Nu pas snap ik waarom hij bepaalde dingen doet. Nu pas begrijp ik dat het voor hem een stukje houvast, zekerheid is in een heel “onveilige” omgeving. Als ouder ben ik blij dat het goed gaat en dat hij op zijn manier voor zichzelf die veilige omgeving heeft kunnen creëren.

Lees ook Always in my heart