“Laat je als ouder je kind achter?” Een vraag die mij al zo vaak is gesteld toen ik besloot naar Suriname te emigreren. Tja, wat voor antwoord geef je. Eerst probeer je het te verklaren, verdedigen, maar uiteindelijk stop ik er maar mee. Geen zin! En tuurlijk doet het pijn zo een opmerking te horen, maar gelukkig zijn er ook mensen die me complimenteren hoe goed ik het heb gedaan als moeder tevens vader zijnde. Vreemd dat niemand vraagt over de vader. Maar klaarblijkelijk staan vaders buiten schot.
Merk op dat mijn kinderen al 20 en 16 jaar zijn, de oudste die al lang niet meer bij mij woont, beiden een eigen willetje hebben en hun eigen koers varen. Maar in plaats van te vragen wat mijn kinderen er zelf van vinden, vullen we hun hoofd met negatieve gedachten.
Enfin, hoe zit het eigenlijk met ouders die samen met hun kind onder één dak wonen maar deze nooit echt goed zien? Want tja, zij hebben een oppas die deze zorgtaak op zich neemt. Of wat dacht je van de ouder die zijn kind om zich heen tolereert, maar eigenlijk kan het hem of haar geen moer schelen wat het kind uitspookt of doet. Of de scheidende ouder die het huis verlaat en daarmee de band met zijn kind laat verwateren of misschien wel helemaal niet meer naar het kind om kijkt.
Of wat dacht je van de ouder die in een vertrouwde omgeving zijn eigen kind seksueel misbruikt of mishandelt? Of de ouder die zo volledig opgaat in werken en geen tijd heeft voor even quality time met kindlief.
Waarom zetten wij überhaupt kinderen op de wereld? Is het niet om de kinderen liefdevol groot te brengen, een band op te bouwen met ze, zodat ze uiteindelijk zelf op eigen benen kunnen staan, de wijde wereld in. En als we hier niet in slagen, hebben we dan niet als ouder met z’n allen ons kind in de steek gelaten. Hebben wij ons kind ooit geleerd hoe te knuffelen en te zeggen: “lief kind ik hou van je”? Dus zeg nu eens zelf, ben ik als ouder zoveel slechter dan alle ouders die fysiek wel aanwezig zijn en er toch niet zijn voor hun kind?
Uiteraard had ik als ouder ook mijn gebreken. Ik kon best wel strak zijn in de opvoeding. Mijn kinderen heb ik al van jongs af aan geleerd zelfstandig te zijn, want wat als je morgen als ouder ineens wegvalt. Een situatie waar ik in mijn leven te vaak mee ben geconfronteerd en wat je voor je eigen kids niet wilt. En het hebben van twee altijd werkende ouders, maakten dat mijn kinderen al snel leerden voor zich zelf te zorgen. Nee, perfect was ik zeker niet. Maar het maakt wel dat ik nu weet wat ze waard zijn en mijn kinderen weten wat ze aan mij hebben. Hoe ver ik ook van ze mag zijn, vanwege de technologische innovaties zijn ze dichterbij dan je denkt. Ik mag fysiek dan niet bij ze zijn, hun handelingen volg ik dagelijks. En nu ik aan de andere kant van de wereld leef, is het contact veel intenser dan toen we onder één dak woonden. En koesteren we nu wel de momenten dat we samen zijn!
