Je bent zo anders dan de ondeugden in mijn leven. Is het nu puur toeval dat ik jou kies uit alle anderen? Is het die waterige blik in je ogen die mij nieuwsgierig maakt naar wie je bent? Soms herken ik mezelf in je, het kind dat zichzelf afzondert, te gevoelig om haar emoties te tonen. Bij jou voel ik me veilig met mijn gedachten, emoties. Het voelt prettig hoe je mijn hand vastpakt als ik naast je loop. Je bent het water van de oceaan die langzaam mijn brandend vuurdans verkoelt. Mijn haven waar ik rustig aan kan meren.

Tegelijkertijd maakt het me ook angstig om achter die veilige opgebouwde muur vandaan te komen. Het liefst te blijven op het bekende pad, te gaan voor het ondeugende, het mindblowing…. en wetende dat ’s nachts de eenzaamheid omringt. Maar soms is wat men wilt, niet altijd goed voor een mens.

Of stap ik uit mijn comfort zone en kies ik toch voor het hobbelige, onbekende pad. Het andere, nieuwe pad en leer ik jou verder kennen om de vele, mooie eigenschappen in jou te ontdekken. Maybe it’s time to go way, way into the deep dark shadows and depths and underbellies emotions. And air out the dusty corners of my soul.

Misschien moet ik ook niet te veel denken en analyseren. Gewoon voelen, weten en als ik het niet weet het ondergaan totdat ik het ontdek. Misschien is het goed een keer niet alles te weten. Just do, just be and just feel! Taking chances and dive into the deep waters of emotions. And no matter where it ends up, I might be glad I was along for the ride.