Vandaag 21 december 2017 is het exact 30 jaar geleden dat ik mijn eerste emotionele dieptepunt in mijn leven ervaarde. Een ieder en alles wat je lief was, voorgoed achterlatend in Suriname. Vanochtend werd ik in een woord klote wakker met in mijn kop de songtekst geloof, hoop en liefde van Wilma. Als kind zong ik dit nummer zo vaak. Bizar dat het dan net nu opduikt. Alsof het mij eraan wilt herinneren om te blijven geloven, hopen op al het moois wat nog in het verschiet ligt. En zo later op de avond moet ik toegeven dat het in mijn hart steeds lichter wordt. De darkside van vanochtend is langzaam als de dichte mist weggetrokken. Die darkside bracht mij wederom naar die oude plekken van verdriet, onzekerheid, angst. Maar als je blijft geloven in jezelf, dan ben je niet geneigd de weg op te gaan van angst en twijfel.
2017 was eigenlijk het jaar wat de klote bokaal verdient. Het was een gecompliceerd jaar. Echter wel een jaar waarin het leven mij voor indringende vragen stelde, waar ik geconfronteerd werd met hoe het leven ineens kan eindigen en hoe gezondheid je grootste rijkdom is. Dat we bepaalde dingen en geliefden als vanzelfsprekend achten. Dat we ervanuit gaan dat wat ons lief is nooit kwijt raken. Nou bij mij zit vanzelfsprekend er niet meer in. Tijdens deze periode ben ik diep gegaan om één te worden met mezelf en met het leven waar ik WEL deel van uit wil maken. Alles koester ik nu, de mooie momenten, de basale dingen maar bovenal schijt hebben aan alles en wat de omgeving van je eist. Ik heb mezelf ontdaan van onbewuste problemen uit het verleden om uiteindelijk na 30 jaar weer thuis te komen bij en in mezelf. Het is dan ook geen toeval dat mijn planeet Saturnus na 30 jaar ook weer thuiskomt in zijn eigen teken Steenbok. Dat 2018 het begin mag zijn van een nieuwe, veel betere 30-jarige cyclus in mijn leven. Jaren van overvloed, vreugde, één zijn met jezelf, vrijheid en genieten van elke dag!
Eén van de mooiste nummers uit de oude doos 1987.
