Eind 2017 dacht ik eindelijk mijn bekroningsproces tot Queen te hebben volbracht. Maar niks is minder waar. Het diepste en laagste keerpunt wat ik ooit in mijn leven heb mogen meemaken was 2019. Het was in 1 keer ronduit shit, diepe ellende en meer dan 5 kg lichter. Met als hekkensluiter van het jaar een mentale breakdown. Mijn twin sissy raapt me zoals altijd weer op. De bruisende krachtige feniks is nu niks meer dan een hopeloos, bang vogeltje. Die feestelijke voorverpakte kerst scharrelkippen zagen er nog stukken beter uit. En jij? Jij was weer in geen velden of wegen te bekennen. Nergens, nowhere, ningún! In dit aardse leven moet ik het zoals altijd alleen klaren. Hartklachten schudden plots alles in één keer in me los. Ik schreeuw het jankend uit van de pijn. Na het gesprek met de arts gaat die mentale knop radicaal om. Ik besluit eruit te stappen. Uit het aardse leven wat ik lijd. Ja, lijden met een lange IJ. Dit is zó niet waarvoor ik op deze wereld ben gekomen. Dit is niet mijn levensdoel. En al helemaal niet steeds weer alles alleen moeten klaren.

Jou wil ik verdomme aan mijn zijde. Jij, die me met 1 blik tot ongekende hoogten kan brengen maar tegelijkertijd ook dompelen in een zalige rust. Jij alleen hebt ook de kracht mij zoveel pijn te doen. Zoveel meer dan een ander ooit heeft gedaan of ik heb toegestaan. Onze relatie dwingt ons steeds weer tot het uiterste. Om ons kwetsbaar op te stellen, open te zijn naar elkaar, het risico durven nemen om de pijn te voelen. Pas als we de pijn voelen, kunnen we op een dieper niveau onszelf accepteren en intens van en met elkaar genieten. Maar jij vlucht steeds weer, te bang, te angstig om die confrontatie aan te gaan. Als een bange muis kruip je in dat holletje, meters onder de grond in die ijzeren bunker die je hebt gebouwd. Steeds als ik me open stel en mijn diepste creatie met je wilt delen, wijs je me keihard af. En dan komt ook nog COVID-19 om de hoek kijken met zijn angst en leugens. Die donkere kracht die ook nog het beetje licht in ons probeert te doven. Het is alsof alles tegenzit en we gedwongen worden te scheiden. Het geeft ons in ieder geval de ruimte om onze eigen shit door te maken, om te rusten, op zoek naar onze eigen innerlijke ruimte van vrede, voldoening en zelf acceptatie. Die muur die je steeds weer optrekt, leidt me naar het vinden van mijn eigen innerlijke stiltepunt.

Ik blokkeer alles. Ik stop de stroom van mijn leven. Dan ontvang ik plots het boek “Alleen met God, overdenkingen voor vrouwen”. Ik realiseer me dat alles wat er gebeurt, moet gebeuren. Dat ik dit traject van veranderen, het één worden met mezelf tot in het diepste van mijn soul alleen moet doen. Het transformatieproces in mezelf, met mezelf en door mezelf zet ik in gang. Oude gewoontes, overtuigingen, tradities en normen die me zijn opgelegd evalueer ik, accepteer het of laat het los. Er woedt een gigantische strijd in me van wie ik ben en of ik dat ook wil zijn. Ik vecht tegen alle tegenstellingen die ik in me herberg. De energie van het verleden kan ik niet meer verdragen. Alles wat vervuild is, laat ik wassen in de wasmachine van Moeder Aarde. Schone energie laat ik alleen maar in me toe. In mijn huis, in mijn omgeving. Ik voel de aanwezigheid van mijn oma Mai die tegen me zegt dat ik mijn gang moet gaan, dingen doen voor mezelf, dingen die mij happy maken, trouw blijven aan mezelf. Het is mijn leven en het is nu of nooit. Het fysieke leven is eindig en ook al weet ik diep van binnen dat ik heel oud word, ik wil nu leven. Leven op mijn manier en de dingen waar ik voor sta realiseren. Mijn levensmissie die ik sinds jonge leeftijd weet, krijgt steeds meer vorm: kinderen begeleiden naar de nieuwe wereld. Dat betekent dat ik die veranderingen moet ondergaan. Ook al verandert het me als persoon volledig, ik moet door het donkere diepe dal om de weg van hoop en vertrouwen in mezelf terug te vinden. En mijn engelen staan naast me en begeleiden me door het mulle drijfzand. Hoe stiller in mij, hoe haarscherp mijn intuïtie. Mijn energie shift naar een hogere dimensie.

Mijn eigen emoties van verdriet, woede, angst borrelen op om daarna weer af te koelen als een ontwakende vulkaan. Het is een deel van mij, dat deel wat gefrustreerd, gekwetst, geïrriteerd is. Delen die generaties lang onder een dikke aswolk verborgen lagen. Delen die nu laag voor laag afgepeld worden. Ik omarm het met compassie zodat het beetje bij beetje kan healen. De lichamelijke klachten worden minder totdat ze ineens ophouden te bestaan. Ik voel de veranderingen in mijn lijf, in mijn gedrag. Veranderingen die mij klaarstomen voor de nieuwe wereld. Een wereld zonder angst, van eenheid in verbinding, van onvoorwaardelijke liefde en harmonie. Zonder de steun van mijn naasten, mijn omgeving, is het pikkedonker op dat pad. Ik moet op mezelf vertrouwen. Het licht in me laten schijnen. Op weg naar mijn bestemming laat ik me leiden door mijn engelen, mijn ingeboren intuïtie en het innerlijke weten van mijn hart. Mijn focus verschuiven naar het gewoon zijn, in het hier en nu. Dat het oké is zoals ik ben. Gewoon mezelf zijn met al mijn tegenstellingen, doen waar ik heilig in geloof. Er zijn geen compromissen meer tussen oud en nieuw. Alleen een nieuw begin. Een wedergeboorte van mezelf.

We hebben allemaal onze trots, ons ego, ons masker die we opzetten en doen alsof alles prima is.  Ons ego dat handelt vanuit een mannelijke macho energie. Ons ego, ons beschermingsmechanisme, die ons behoedt voor die boze buitenwereld. Ons ego die roept om acties van zelfbehoud, van verdediging of uithalen naar de ander. Of de ander pijn doen om de eigen pijn te compenseren. Jouw ego is echter zo geïndoctrineerd door negatieve overtuigingen en angst dat het je steeds weer belemmert tot volle wasdom te komen. Je materiële oriëntatie maakt dat je mij steeds weer verder pusht om nieuwe lichtcodes in mezelf te ontdekken. Ik ga op zoek naar die liefdevolle vrouwelijke energie. Het langzaam spiritueel ontwaken van mijn innerlijke vrouw zijn. Beetje bij beetje laat ik mij verrassen en omhelzen door de vrouwelijke energie van geven, van liefde en van vreugde. Het geeft mij de mogelijkheid om dingen vanuit een ander perspectief te bekijken en vandaar uit los te laten en te bewegen naar onvoorwaardelijke liefde. Niet zomaar accepteren wat anderen mij vertellen. En ik ontdek dat dappere zielen ervoor kiezen om de pijn te ervaren, het te doorleven. Ik ben dankbaar dat ik die reis heb mogen meemaken, zodat ik leer waarom mensen hun hart sluiten voor de liefde. Waarom we als mens liever kiezen om in die pijn, in conflict, in dat verdriet te zwelgen.

Na maanden van pijn, verdriet, moeheid, van het herleven van mijn eigen renaissance, kan ik met trots zeggen dat ik het heb geklaard. Met hulp van mijn engelen! Het was een zware bevalling, maar de geboorte van een pracht mens maakt het zoveel meer de moeite waard. Ik had even de tijd nodig te accepteren wat het hart mij al een hele tijd vertelde. Om die boosheid, die haat in me een plek te geven. Soms moet je hart letterlijk breken om de pijn eruit te laten en om het licht binnen te laten. Soms moet je de pijn echt voelen, om de pijn, de trauma te healen. En je leert dat je iets kan missen en het toch niet terug willen. Het is net als een mooi kristallen wijnglas die op de grond valt. Je probeert de scherven te lijmen. De 2-componenten lijm moet dan wel een basis van respect en vertrouwen voor en in elkaar hebben. Zonder dát heeft repareren geen zin. Ik ontdek hoe ons verleden zo in elkaar verstrengeld is. Hoe in de menselijke wereld je altijd beter moet zijn, perfect, nooit goed genoeg. En in de spirituele wereld ben ik al goed genoeg, ben ik één met mezelf. Kan ik het denken, de stress, het moeten, laten varen. Samen met jou had ik dit proces willen doorstaan, samen het verleden een plekje geven. Maar jij hebt (nog) niet die kracht, de gut, te doen wat je moet doen. Daarentegen heb je me wel zoveel meer krachtiger gemaakt en me in versneld tempo laten ondergaan wat ik niet wilde weten en leren.

Het diepe verdriet, de eenzaamheid, de onmacht laat ik voorgoed gaan. In ruil daarvoor laat ik volop liefde, licht en vreugde stromen. Het was de strijd waard. Mijn ziel is in ontwikkeling. Met mijn engelen aan mijn zij ontvang ik de boodschappen en inzichten en weet ik wat ik moet doen. Ik luister nu naar het weten van mijn hart en volg mijn eigen wijze weg. De gedachten in mijn hoofd laat ik voor wat het is. Jij hebt mij naast de diepe pijn, zoveel meer kracht gegeven om voor eens en voor altijd te kiezen eerst voor mezelf en dan voor een ander. En ik besef dat ik zoveel meer waard ben, zoveel meer verdien. Die kracht die je me hebt geschonken, koester ik. Die kracht, die weelde, voelt als een schitterende diamant welke niemand mij meer kan afnemen. Ook geen enkele COVID-19 die ons vast snoert in angst. Ik heb zoveel meer liefde te geven en het sluiten van de ene deur opent een gehele mooie nieuwe wereld. En daar in de verte staat die gelijkwaardige, liefdevolle partner. Sterk genoeg om die fonkelende kracht op te vangen en te dragen. De partner die niet bang is mij op alle niveau’s binnen te laten en weet hoe samensmeltende sterren zoveel meer krachtiger zijn om deze wereld een beetje mooier en liefdevoller te maken.

Lees ook blog Jouw symphony maakt het verschil.