Mijn drakenleeuwtje op weg naar volwassenheid

Zondag 8 augustus 1999. We hadden gepland om een dagje Duinrell te doen, nog even in het Tikibad. Maar enfin, het liep anders. Ik voelde lichtjes al wat krampjes dus besloot eerst even in het bad thuis te liggen. In de middag belde ik toch even met de verloskundige die langs kwam. Die vertelde dat ik maar uit dat bad moest komen om te persen. Dus zo gezegd zo gedaan. En dan….WTF!! Roept die muts ….Stop! Mag ik niet meer persen. OMG….lig ik daar op ontploffen. Nou, nou….toen al bleek je een kleine doerak. Je entree maken met je kont de wereld in. Een klein hummeltje met grote platen. Je kon als baby wel 10 uur achter elkaar doorslapen, volgens mij de schade inhalend. Want nu, 18 jaar verder ben je de lantaarnpaal, waar anderen zich aan vasthouden. Voor mij ben en blijf je mijn pumpkin, de scheet die liever geen jurkjes aan doet. Je kan ook heerlijk knuffelen, kroelen bij mam’s in bed, en vooral met je kont omhoog slapen. Een rustig kind maar met een bepaalde pit. Mijn drakenleeuwtje, een echte GI Jane in plaats van het prinsesje op de erwt.

Het Engels zat er al heel jong in. Opgepikt van het vele reizen, want met 3 maanden zat je al in het vliegtuig naar Suriname. Op je 2e rondtrekkend door Zuid Afrika, op bezoek bij je overgrootmoeder van papa’s zijde. Op je 3e in Dolfinarium Harderwijk kreeg je ruzie met een jongetje omdat jij “dolphin” zei en hij “dolfijn”. Ja, vele avonturen heb je beleefd. De keren dat je ineens naar Spanje wilde en we in de auto stapten en vertrokken. Dieren en de natuur was en is nog steeds favoriet. Samen konden we ons altijd heerlijk vermaken. De zaterdagochtenden in ons blootje door het huis met de stofzuiger op de deunen van Bon Jovi. Of in de auto, keihard mee blèren met de muziek en jij selfies maken. De quality times met tuna lunches en virgin mojito’s. Of die dag dat je niet meer bijkwam van het orgasme verhaal.

De waarde van geld leerde je al heel vroeg kennen. Als je iets wilde, ging je ervoor sparen. Je was het toonbeeld van geduld en rustig afwachten. Toen al wist ik dat jij er wel komt. Die gestaag groeiende boom langs de oever.  Van buiten rustig, maar diep binnen is het een stroomversnelling. Je diepste gevoelens en angsten uit je in je tekeningen. Toen ik naar Suriname vertrok wist ik dat je me erg miste. Maar je hield je groot en liet me de ruimte mijn hart te volgen. En ook al ben ik ver, zoals je het vorig jaar met Kerst mooi omschreef: “Biologically speaking I’m 50% of you. So you‘ll always be with me. And since I’m 50% made of you, you are 50% me and always have me with you.”

Onthoud dat ook al zijn papa of mama weg, we zijn altijd dicht bij je…. in je hart. Net zoals wij, volwassenen, onze weg hebben gevonden, leer jij ook je weg vinden. Dat is nu de reis van opgroeien en sterker worden. Ook de minder leuke dingen en vertragingen die je op reis tegenkomt, omarm die want ze horen bij het leven. Zo, leer je de waarde van alle avonturen die je hebt meegemaakt, wat je wel en niet belangrijk vindt in het leven. Je leert vertrouwen op jezelf en je eigen kunnen. En uiteindelijk krijg jij ook stevige wortels om de stormen te doorstaan die vast en zeker nog zullen langs waaien. Lieve Naomi, op jouw vervolgreis geef ik je ook die rugzak mee vol passie, pit, lef en humor om die berg te beklimmen en de draken te verslaan. O, ja vergeet niet je Iphone om alles vast te leggen wat de wereld je te bieden heeft. Love u, MOM (my other me)!

Comments are welcome!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.