Weet je hoe vaak je me aankeek en zei: “Er is iets in je ogen wat je me wilt vertellen”.
Maar steeds weer lukte het me niet. Je simpelweg vertellen wat ik voor je voelde, bang dat het niet wederkerig was. September 1987 gebeurde er iets bizars en ik realiseerde me dat ik echt weg moest uit Suriname om niet nog erger aan je verslaafd te raken. Zo hopeloos was het. Ook omdat ik ervan overtuigd was dat je niets voor mij voelde. In die tussentijd leerde ik me niet te hechten. Want zo ben je er en zo ben je er niet meer.
De eerste paar maanden in Nederland. Ik herinner me nog heel goed onze urenlange telefoontjes. Toen je zei: “Ik mis je, het is alsof er een bom onder m’n bed is ontploft”. Op dat moment drong tot me door dat je me echt miste. Maar hoe kon ik voor je kiezen als mijn familie me nodig had. Hoe kon ik mezelf op de eerste plaats stellen. Hoe kon ik me aan je hechten. Januari is een maand waar ik veel dierbaren heb moeten laten gaan. Dat heeft toen bij mij als twintiger er erg ingehakt.
De eerste paar jaren waren zwaar. Als 22-jarige werd ik in een klap de verantwoordelijke oudere. Het zorgen voor anderen, jezelf zodanig vergeten dat ik niet meer wist wat leven was. De dood was iets vanzelfsprekends, het hoorde erbij. En ik leerde steeds beter me niet te hechten aan iemand, niet aan mijn familie, mijn kinderen, het leven; ook niet aan mezelf. Alles eindigt toch een keer. En het gemis voor jou werd minder. De leegte werd gevuld met ratio. Ik leefde lang in een roes en maakte keuzes voor anderen. “Ik” bestond niet, alles deed ik voor een ander, wat het beste was voor de ander. Zelfs trouwen deed ik voor een ander. De scheiding was de eerste stap om voor mezelf te kiezen. En het kiezen voor mezelf, bracht het gemis van jou, van mij, van iemand die er voor je is terug. Ik heb mezelf al die jaren gemist.
To be continued…….
Permalink
Permalink
Permalink