Lieve D…,

Ik ging op vakantie om nooit meer terug te komen. Diep in je wist je dat ook. Afscheid nemen deed ik niet, te eng, te benauwend.

Bijna 8 jaar later stond je ineens op de stoep. Ik getrouwd en met een kleine. Ik zag de blik in je ogen toen je mij met de kleine zag. Ik had je nog een keer graag in mijn armen willen nemen, maar een ring hield dat tegen. Nog een keer je lippen proeven, je armen om me heen voelen. Maar zo stilletjes als je kwam, zo stilletjes ging je er weer vandoor, me achterlaten met een lichte kus op de wang. Nu voorgoed uit mijn leven!

We zijn nu 18 jaar verder en nog steeds ben je in mijn gedachten. Niet zo vaak meer, maar toch. Denk ik aan je, waar je bent, wat je doet, of je gelukkig bent, een gezin hebt. En of jij ook aan mij denkt? Hoe vaak heb ik je niet gegoogled maar zonder resultaat. Alsof je van de aardbodem verdwenen bent.

Mijn eerste liefde met alle gevolgen van dien. Ze zeggen toch: first love never dies! Of zijn het de herinneringen aan jou die ik mis. Ik weet het niet. Wie zal het zeggen. Weet dat je altijd een speciaal plekje in mijn hart heb. Wie weet komen we elkaar nog eens weer tegen, maar voor nu neem ik daadwerkelijk afscheid.

Dag mijn liefste, het ga je goed!

(april 2013)