Liefdevol ademhalen

Na maanden van stilte, van gezondheidsperikelen, van verdriet en van afscheid nemen, komt mijn wereld langzaam weer op gang. Een nieuwe opdracht is het teken van weer boven water drijven en ademhalen. En dan zie ik hem ineens weer. Mijn adem stokt. Ik val stil. Een soort gevoel wanneer ik na dagen klimmen eindelijk de top van de berg heb bereikt. Het uitzicht is …. ja wat eigenlijk, zo electrifying… de stoppen slaan door! Het is niet zijn uiterlijk, niet zijn lijf, wel die mond, die lippen…. foute boel. Hij kijkt me met die ondeugende blik aan en een heet, onverzadigbare lust komt langzaam omhoog borrelen. Als ik in zijn armen lig, weet ik dat het goed is. Praten boeit me niet zo. Je dansend vasthouden en nooit meer loslaten, is alles wat ik wil. En zo begint het intens genieten van elkaar van voren af.

Dan ineens van de een op de andere dag gaat het waaien. Ik slaap slecht, voel me onrustig, onzeker. Ik kan het niet benoemen. Een angst omklemt mijn hart. Mijn keel knijpt zich langzaam dicht. Oh nee, alsjeblieft niet. Maar helaas, ik verval in oud gedrag en trek me in stilte terug. Die bitch uit het verleden duikt plots weer op. En het stalken begint. Grrr….waarom nu? Kom je twijfel zaaien? Kijken of ik me laat overrulen door angst, verdriet? Oh ja, de verleiding is aanwezig om direct het ergste te denken, in de aanval te gaan. Vooral als het ineens aan de andere kant radiostilte is. De verstikkende angst hem te verliezen groeit; wat als hij er morgen niet meer is. Wil ik wel die verbinding, als het gevoel van vrijheid vele malen veiliger is.

Ik staar naar het plafond. Diep van binnen weet ik dat eens de klok voor een ieder ophoudt te tikken. Zo is nu eenmaal het leven. We komen en we gaan. Die clingy bitch sterkt me dus juist om haar te laten zien dat ik gegroeid ben, alle pijn heb overleefd, sterker en vol vertrouwen. Langzaam mediterend ga ik heel bewust op zoek naar de verbinding met mezelf. Op zoek naar de liefde in me, voor mezelf. Maar eigenlijk gaat het niet om de liefde. Wel de energie die de liefde geeft. Het gaat om die energie wat je doet stralen, wat je blij maakt, wat je die positieve vibe bezorgt, die onverzadigbare honger. Ik realiseer me dat iets wat je diep van binnen met je hart voelt er altijd zal zijn. Niemand kan dat wegnemen, ook niet degene voor wie het is bestemd. En dat tijd noch afstand die band van liefde kan wegnemen. Onvoorwaardelijke liefde is liefhebben om alles en niets. En langzaam word ik rustig en komt het vertrouwen in mezelf terug. Ik geloof in mij!

En als dan ook nog, als extra test, die oude liefde van zich laat horen, weet ik dat ik de juiste weg heb gekozen. De weg die leidt naar mijn droom bestemming. Ik voel met mijn hart, volg mijn intuïtie en het voelt fijn, tintelend rustig. Mijn hart weet dat ik zoveel meer kan zijn. Ik creëer mijn eigen leven, ontwerp mijn eigen bestemming. Ik weiger te luisteren naar anderen, of het levensspel spelen volgens de regels. Ik omarm het avontuur wat op me wacht. Dus laat die onverzadigbare bom maar exploderen. Die hete lava wordt wel door hem opgevangen. En tja de tijd? Kunnen we maar een keer uitgeven, op is op. Hergebruik zit er niet in, maar vandaag is me gegeven en voel ik de liefde met elke ademhaling.

Comments are welcome!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.