Kerst 2017. In de kerstboom hangt een bijzonder cadeau voor jou. Bijzonder omdat het een kijkje geeft in mijn meest kwetsbare deel. De sleutel…. het symbool van mijn liefde voor jou. De sleutel die alles van en voor mij opent. Mijn huis, mijn leven, mijn hart. De sleutel is een 1e stap naar een “iets” in de toekomst, wat dat ook mag zijn. Althans dat dacht ik. Maar die sleutel blijkt ook iets magisch duister te behelzen. Het is de toegang naar een stalen deur uit het verre verleden. Een deur die decennia lang gesloten is gebleven, gaat langzaam open. Gebeurtenissen die eeuwenlang onder het stof hebben gelegen flitsen langzaam als visioenen voorbij. Eerst vaag, maar met het verstrijken van de maanden, jaren worden ze steeds helder.
Wat opvalt is hoe we steeds weer op dezelfde momenten hetzelfde denken, hoe we elkaars gedachten kunnen lezen. Het is alsof ik in de spiegel kijk. Hoe onze levens parallellen vertonen. Uitersten van leven en dood, het begin en het einde. Hoe we op dezelfde plekken, op enkele km afstand van elkaar hebben gewoond. Hoe ik fysiek ook echt je pijn, al dan niet op afstand, kan voelen. En met het verstrijken van de jaren krijg ik steeds helder via dromen, beelden binnen wat er generaties geleden in ons leven is gebeurd. Op een of andere manier ben ik niet verbaasd over wat ik binnen krijg. Ik vind het ook niet eng of vreemd. Het is een soort herkenning, een soort innerlijk weten dat het klopt. Ik wijt het aan mijn intuïtie. En dat die intuïtie altijd al sinds mijn puberjaren aanwezig is. Eén die ik ook altijd volg. Soms weet ik niet of je mijn spiegelbeeld in het positieve of negatieve bent. Of beiden. Je maakt in ieder geval zoveel in me los dat ik uiteindelijk die waterval niet kan stoppen. Elk jaar is het een gevecht om die balans te vinden. Op die ladder bereiken we hoogtepunten en laat je me het volledig kleurenpalet van de hemel zien. Maar net zo makkelijk we naar boven klimmen, we donderen op een of andere manier steeds weer keihard naar beneden. Waar je me laat kennismaken met die donkere grotten van de aarde.
Juist met Kerst 2019 ben je weg om daarna als een ghost niets meer van je te laten horen. Waarom? Ik weet het niet, of wil ik het juist diep in me niet weten!? Mijn drang naar onafhankelijkheid maakt dat ik mezelf soms in de nesten werk, waardoor jij gaat twijfelen. Doch aan de andere kant hunker ik heel erg naar die warmte, die geborgenheid, je brede schouders. Komt het door gebrek aan vertrouwen en goed communiceren? Mijn ego en mijn trots steken dan direct de kop op en ik …. stort uiteindelijk in. En dat instorten is hoog nodig. Nodig om te worden gelanceerd naar een nieuwe dimensie, een nieuwe fase. Op zoek naar een nieuwe identiteit, een nieuw script schrijven voor de hoofdrol die ik wil spelen. In het levensspel hebben we de keuze om donker en tegenstelling of licht en eenheid te creëren. Het spel ben ik nog niet zo behendig. Maar dat geeft niet. Het leven bestaat uit cycli van steeds weer leren en toepassen. En ik leer om het leven in te ademen in plaats van de chaos die om ons heen plaatsvindt. En door het ademen voel ik het leven tot in al mijn zenuwuiteinden. In mijn hart en mijn hele zijn voel ik dat dit wat ik meemaak mijn waarheid is. De enige waarheid. Het voelen, het weten, dat is er altijd al geweest. Door duisternis en chaos ben ik alleen vergeten hoe dat voelt en hoe licht het kan zijn. Jij bent de katalysator voor het loslaten van pijn, verdriet, verwaarlozing, verraad, bedrog. Jij bent het die de weg opent naar mijn spirituele pad. En ik huil voor het eerst van mijn leven zodanig alsof de oceanen gevuld moeten worden.
Deze verandering komt op een van de vreemdste tijden, tijdens het COVID-19 seizoen. Ik heb inmiddels geleerd dat toeval niet bestaat. Elke ervaring is een gelegenheid om te onderzoeken wat het met me doet. Ik krijg de mogelijkheid om te pauzeren en na te denken. En ook al lijkt het niet wat ik wil, ik ervaar dat het wel de juiste en het beste voor mij is. Alles gebeurt namelijk voor je, niet tegen je. Wij creëren zelf onze werkelijkheid. Alles wat aan de buitenkant in ons leven gebeurt is een weerspiegeling van onze gedachten, overtuigingen en emoties. Het is die spiegel die reflecteert wat er binnen in ons is, wat er in ons leeft. Jouw daden geven mij de mogelijkheid mezelf te verbeteren. Bij alles wat je doet en ik niet leuk vind, stel ik mezelf de vraag: wat doe ik langs diezelfde lijnen? Als jij geen tijd voor me maakt, weerspiegelt het dus dat ik geen tijd voor mezelf maak. Mezelf niet op de eerste plaats zet. Dus waarom zou jij dat ook moeten doen? Trouw blijven aan mezelf is wat ik leer. Niet over mijn grenzen gaan. Ik hou mijn gedachten en focus positief en optimistisch.
Met jouw handelen zet je een verleden open die ik niet wil kennen, maar wel moet om te helen. Je plaatst me buiten mijn eigen comfort zone. Jij bent de sleutel, de spiegel die mij alle facetten van mijn leven laat zien, alle donkere, heldere kleuren, alle soorten gezichten. Ik leefde onder mijn huid. Ik ga op zoek naar mijn ware innerlijke stem, mijn innerlijk weten, de waarheid over wie ik ben. Accepteren dat licht en donker in mij één zijn, het niet willen bevechten. Mijn mannelijke en vrouwelijke energie in balans brengen. Dan pas is er eenheid, is er liefde. Er groeit een bepaalde vrijheid in me, een soort zelfleiderschap naar het weten wat mij laat groeien, mijn eigen energiebron. Alles in en om me begint te stromen. Jij hebt ervoor gezorgd dat door mijn stenen hart het bloed weer is gaan stromen. En ik realiseer me dat je altijd in mijn hart bent geweest door tijd, ruimte en dimensies. Nu we leren om de angst in de wereld los te laten, kunnen we leren van elkaar te houden. Net als het zonlicht die mijn hart beroert. Jij bent de sleutel die het beste in mij naar boven haalt, de partner die mijn hart steeds weer in vuur en vlam weet te zetten.
Lees ook: Een zoektocht naar de symphony in mij
