Gewoon een simpele reactie op een vraag, maar de impact is diep. Emoties van pijn, verdriet….van 30 jaar geleden komen los. Verdriet waarvan ik dacht dat ik die voorgoed had gedempt. Het gevoel van…. 2e keus zijn, altijd op de laatste plaats komen. Die open deur van vertrouwen gaat weer langzaam op een kier. Ik trek me terug en hul me huilend in die cocoon van leegte.

Voor een keer in mijn leven zoek ik die liefdevolle relatie met de man waar ik intens voor voel, de man die mij de moeite waard vindt, die mij een prioriteit maakt. De man waar ik ’s avonds tegenaan kan kruipen. De man die me vangt als ik val, me zijn schouder biedt en fluistert het komt goed, laat maar los.

Jij vlucht in die rollercoaster, bang voor die toenadering, die verbinding. Maar hoe weet ik wat je koestert als je dat zelf niet weet of er niet voor open wilt staan. Hoe kunnen wij genieten van de momenten die het leven daadwerkelijk biedt als jij blijft hollen. Hoe kunnen we baby steps maken als jij bang blijft te struikelen.

We hebben allebei de angst niet te willen vallen. Angst voor die pijn. Maar wordt die pijn niet veroorzaakt door het onzekere, het missen van de intimiteit, de liefde waarnaar we zo verlangen. Is die pijn niet de sleutel, het middel om te ontdekken wie we als individu zijn? En zit de liefde niet in een ieder van ons als individu opgesloten? Wie weet lukt het ons om de sleutel te vinden naar de doorgang in een liefdevolle relatie.