Morgen wordt mijn manneke alweer 19 jaar. Ik kan mij de avond dat je werd geboren nog heel goed herinneren. Het was net even voor middernacht en je zette het gelijk op een brullen. En eigenlijk vanaf dat moment een kereltje die alle aandacht opeiste, een echt drammertje. Een week na je geboorte was mijn moederhart vol tranen, want zo klein dat je was had je al een virus opgelopen. Ook een met kans op blindheid. Maar gelukkig alles kwam goed. Jij kon mij tot wanhoop drijven, maar kon ook zo lief zijn. En eigenlijk nog steeds vind je het heerlijk om lekker met me te kroelen en mij te aaien. Iets waar ik altijd een bloedje hekel aan had.

Gylian kon je niet belonen of straffen, noch omkopen. Jij deed lekker waar je zin in had. Zolang jij maar de aandacht had. Nablijven op school deed je rustig op je gemak. Nam er alle tijd voor. Had je je werk niet af dan zei je heel relax “morgen is er weer een dag”! Met 8 jaar vroeg je aan de juf om te blijven zitten; hoefde je volgend jaar namelijk niet meer je best te doen. Nou voor straf mocht jij elk jaar van de juf over. Op je 9^e vertelde jij even dat na mijn dood het huis van jou was! Jouw laissez faire karakter strookte geheel niet met de mijne. En dat gaf altijd al wel strijd. Op het VMBO ging je ’s ochtends weg naar je stage adres waar jij nooit aankwam. ’s Avonds werd de politie erbij gehaald want onze zoon was spoorloos. Jij was in de stad verdwaald, maar dacht er niet aan ergens de weg te vragen of te bellen. Of de keer dat je met je 3 maanden oude Ipod het zwembad indook. En dan heel achteloos zeggen “ik droog het wel effe”. Ik ontplofte gewoon.

En soms kun je ook heel naïef zijn over hoe de wereld in elkaar zit. Zoals die ene keer toen je dacht dat een internet vriend geheel gratis je ticket naar Engeland zou betalen. Maar je wereld stortte in toen je grote liefde, aan de andere kant van de oceaan, een ander vond dichter bij huis. Je hebt je toen in je eigen dark world opgesloten. Het feit dat je een stabiele pa miste en een ma die 24 uur aan het werk was, maakte het alleen maar erger. Pas veel later realiseerde ik me dat je op die leeftijd met hartzeer altijd wilt sterven. Ook ik wilde dat ooit toen op die leeftijd. De dag dat ik je afscheidslied op mijn beeldscherm las (When I’m Gone by Eminem) en je die avond niet thuis kwam, realiseerde ik me dat het goed fout was. Je bent zo dichtbij, maar oh zo onbereikbaar. Je koos voor het zwarte gat. Als moeder wens je het beste voor je kind en ik zal er ook altijd voor je zijn. Maar lieve schat, je zult zelf de kracht moeten vinden om dit levenspad met al zijn ups en downs te willen bewandelen.

Speciaal een van je lievelingsnummers toen alles nog gewoon en zorgeloos was. You’ll be in my heart, for always!