Goh zeg, nooit gedacht dat een week chatten via Tinder zo een bittere nasmaak zou opleveren. Het brengt me met beide benen weer terug naar de realiteit. Het account wordt gesloten. Ik realiseer me dat mijn huidige player zo slecht nog niet is. Hij is tenminste eerlijk over wat hij me wel en niet kan bieden. Een heldere boodschap maar wel een met oplaaiende emoties en vuurwerk. Dus waarom zou ik hem willen inruilen voor een andere player waarvan ik niet eens weet of daar ook de vonken van af vliegen. In ieder geval is de keuze aan mij: take it or leave it. En voor even laat ik alles voor wat het is en zet de dingen op een rij.

Over wat ik zelf wil – want dat is toch het allerbelangrijkste – en wat ik belangrijk vind, werd mij de afgelopen week steeds duidelijker. Het altijd verantwoordelijk zijn voor de mensen om je heen, begin ik vaker als een last te ervaren; vooral als je nooit je sores eens met een lief kunt delen. Soms heb ik van die momenten om de boel lekker de boel te laten en weg te gaan. Maar dan realiseer ik me dat het niet kan, dat anderen van je afhankelijk zijn. Op die dagen als het allemaal tegenzit dan heb je gewoon even die schouder nodig, gewoon even dicht tegen iemand aankruipen zonder verplichtingen en verwachtingen, even vast gehouden worden. Gewoon simpel gekoesterd worden. Dat begin ik toch steeds meer het belangrijkste te vinden. Het ondeugende in een vent en dat zinderende vuurwerk worden steeds minder interessant.

‘S nachts als mijn lijf tot rust komt, verwerk ik mijn emoties en herinneringen in mijn dromen. Een prima manier om mij te preppen voor het echte leven als ik wakker word. De afgelopen maanden heb ik me steeds vaker door mijn gevoel laten meesleuren; nu wordt het tijd dat het verstand wat meer aan de slag gaat. De balans weer opzoeken. Me focussen op mijn carriere en het liefdesleven even laten voor wat het is. Gewoon terug naar de basics: genieten en het leven niet al te serieus nemen. Daar ben ik toch het best in!