De week begint aardig en ik voel me happy. Om mijn dochter Naomi te citeren: “You’re so happy, it creepy scares me.” Echter die happy state is niet van lange duur; langzaamaan krijg ik toch echt veel last van die blue mood swings of eerder gezegd van die grey moments gekoppeld aan het grijze weer. Weersinvloeden bepalen inderdaad je stemming. En net als de stormvlagen, stormt het ook binnen in mij. Emoties overmeesteren mij en vliegen als een onvoorstelbare jo-jo op en neer. Als coach vraag ik dan aan mezelf hoe zorg ik dat die storm gaat liggen. Laat ik het aan de natuur over of moet ik buitennatuurlijke krachten gebruiken. Soms moet je inderdaad de natuur lekker zijn gang laten gaan. Laat maar alle kanten opwaaien; die wervelstorm verandert op gegeven moment wel van richting en keert de rust terug. Hopelijk is er dan niet te veel schade aangericht, maar als het onderloopt of overloopt dan moet je als mens ingrijpen.
Gevoelens die diep begraven waren of dat je dacht die niet meer te hebben, komen ineens weer boven drijven. Dat herinneringen van meer dan 25 jaar geleden zo ineens helder op het netvlies tevoorschijn komen. Elk moment, elk detail, elke aanraking. Denkend aan de eerste keer dat ik je voor het eerst ontmoette. Denkend aan wat had kunnen zijn maar niet meer is of niet meer kan om wat voor reden dan ook. Het mooie is wel dat met het voorbij gaan van de jaren je steeds beter kunt plaatsen waarom je toen in het leven bepaalde keuzes hebt gemaakt. Maar had ik dan echt een heel andere keuze gemaakt als ik toen wist wat ik nu weet? Ik weet het niet. Wat als we wel een tijdmachine zouden hebben, what if we could go back in time and change the course of life? Op die vraag kan ik eigenlijk nog steeds geen goed antwoord geven. Misschien wil ik dat ook niet. Je persoonlijkheid wordt grotendeels toch gevormd door de ervaringen, gebeurtenissen die je meemaakt en daarmee ook bepaalde keuzes. Zonder was ik misschien een heel ander persoon geworden. Of zagen mijn kids er heel anders uit. Ik weet wel dat ik een gemis voel en dat herinneringen eigenlijk door de jaren heen niet zomaar verdwijnen. Ze vervagen in de loop der tijd wel, maar er blijft toch altijd een afdruk, net als een negatief, ergens in je mind en je hart bewaard. Even laat ik mij dus door alle emoties meeslepen en droom ik van wat had kunnen zijn, nog een keer in je ogen kijken en in je blik verdrinken. Maar dan roep ik me zelf tot de orde van de dag. Als emoties te veel worden dan wordt het tijd te zorgen dat je verstand het wint. En dat doe ik dan ook. Met het verstand beredeneer ik dat het goed is zo en dat ik daarmee ook zijn gevoelens respecteer. En stel ik mij tevreden met hooguit een bijzondere vriendschap.
