Gezellig een avond Indonesisch uiteten. We praten over relaties, de liefde en kinderen, in het bijzonder over Gylian. Voor het eerst ben ik heel open over mijn gevoelens met iemand die ik nog maar kort ken. Maar het voelt vertrouwd. Thuis bij hem genieten we nog even na en ietsje na middernacht keer ik huiswaarts. Onderweg in de auto word ik ineens door emoties overmand. De tranen biggelen over mijn wangen. Aan de ene kant blij dat ik na jaren mezelf emotioneel durf te zijn en dat ook met iemand kan delen. Aan de andere kant de angst dat ik ineens keihard val en dat daar beneden niemand staat die mij opvangt. De wond van de vorige val is nog maar net genezen. Maar misschien is het niet zo zeer de val, maar het genezingsproces wat me zorgen baart. Wat als dat weer te lang duurt of een kwart van je leven in beslag neemt? In bed gaat de storm van emoties te keer en voel ik de stevige, sterke vrouw in me breken om weer dat onzekere meisje te worden. Mezelf moed inpraten “vandaag leef je en morgen zien we wel verder”, val ik uiteindelijk snikkend in slaap.