Al een tijd mis ik de warmte, de intimiteit, de passie. Het lijkt soms wel een 1-richtingsverkeer. En wederom voel ik me geplaatst in de rol van zorgende. Ik had mezelf nog zo toegesproken dat niet meer te zullen doen. Never nooit. Dus hoe kom ik hier uit?

Gaat het lukken om dit tussen ons dan maar puur platonisch, vriendschappelijk te houden? Of zijn we dit stadium te ver voorbij? Ik wil die stevige vent die mijn wereld rockt, mij verwent. Mij fysiek, emotioneel, mentaal en spiritueel opvangt.

Jij hebt op dit moment je eigen bagger en daar kan ik je niet mee helpen. Hoe graag ik dat ook zou willen, met die toverstaf alles laten verdwijnen. Mijn woorden bereiken je niet en ik kan als enige, het beste je gewoon laten gaan……