Zittend op een bankje bekijk ik de omgeving. Het is nog vroeg in de ochtend. Ik ruik het fris van de bladeren. Het kabbelende water is rustgevend. Ik voel me één met de natuur.

Mijn gedachten gaan terug naar 1987. Het moment dat ik al dit moois voorgoed achter me liet. Waarom, begrijp ik nu steeds minder. Om mezelf niet in je te verliezen, moest ik wel vertrekken. Althans, dat leek mij toen het beste.
Mijn wangen zijn ineens nat van de tranen die zachtjes naar beneden druppelen. Langzaamaan realiseer ik me dat ik mezelf in al die jaren wel ben kwijt geraakt. Uiterlijk ben ik dan wel ouder geworden, innerlijk is het leven stil blijven staan. Wachtend op…. ja, waarop eigenlijk? Je zit me in het bloed, in m’n hart. Ik dacht reeds lang geleden afscheid genomen te hebben, maar m’n ziel is nog erg verweven met de jouwe. Diep van binnen weet ik dat in dit leven we niet voorbestemd zijn samen te zijn.

Ik voel een wilskracht in me opkomen. Alsof het water en de natuur me influisteren “nu is de tijd om los te laten”. Ik leg mijn handen voorzichtig op mijn buik en prevel zachtjes dat het zo goed is. Ik laat je los, de natuur in, je bent vrij! Een waterige zonnetje breekt door.

(22 maart 2015)

[:]